Weer vroeg op; 6 uur. Vandaag zal de formele
afhandeling van de adoptie gaan plaatsvinden. De hotelkamer nog steeds een
chaos, immers de koffers zijn nog steeds niet uitgepakt. Nomiki slaapt gelukkig
nog zodat we eerst onszelf kunnen opknappen voordat we Nomiki wakker maken. Ze
heeft al met al goed geslapen en is slechts even wakker geschrokken. Iedereen
gaat vandaag in het net. Het dragen van nette kleding wordt toch wel zeer op
prijs gesteld. Voor Nomiki is ook een mooie jurk meegenomen die gelukkig goed
past. Het ontbijt wordt een nieuwe beproving voor Mirko; natuurlijk eet hij weer
bijna niets. Nomiki eet heerlijk wat noodles uit een kommetje. Alle kleding
natuurlijk goed afgedekt met slabbetjes en servetten, om er voor te zorgen dat
er niet op wordt gemorst. 8:30 uur zaten we met de goep in de bus, weer naar het
kantoor van de Civil Affairs. Nu bleek het voorwerk van de vorige dag van waarde.
De gehele procedure zou nu in groepsverband worden uitgevoerd. Gezamelijk
moesten we beloven goed voor de kinderen te zorgen en ze nooit te zullen
verlaten. Tenslotte per adoptiepaar nog een klein ceremonieel waarbij de donatie
moet worden gedaan en er cadeaus worden uitgewisseld. Dit viel mee. Het hele
circus weer in de bus en op naar de notaris. Eén voor één worden de ouders
naar binnen geroepen bij de notaris die nog enkele vragen stelt, naar later
blijk om vast te stellen of je wel bent wie je zegt dat je bent. Een aantal
ouder wordt hier toch wel enigszins zenuwachtig van. Wij worden opgeroepen en
anders dan verwacht krijgen we eerst een kort gesprek met de vertegenwoordiger
van het kindertehuis waarbij Alice als tolk fungeert. Hierna dan bij de notaris
naar binnen en de vragen beantwoord die we net nog hadden nagekeken in pakket
wat indertijd gelegaliseerd naar China is gestuurd. Gelukkig we zijn klaar
wat dit betreft en de bus brengt ons terug naar het Hotel. Intussen hebben we
wel wat honger gekregen dus op naar het restaurant direct naast het Majestic.
Een belevenis om hier binnen te lopen. Door een aardige dame worden we naar een
plekje gewezen en we nemen met z'n vieren plaats. Nomiki op een verhoogde stoel.
Het menu bestaat o.a. uit het bestellen vanaf plaatsjes of karretjes die
rondrijden met allerlei schaaltjes. Gezien de ervaring die we reeds met Mirko
hebben en nog niet weten wat Nomiki precies eet dus toch maar van de kaart
besteld. Weer soep en wat noodles met kip. Natuurlijk staan we weer in het
middelpunt van de belangstelling van de Chinezen ter plaatse, met een blond
jongetje en een Chinees meisje van 21 maanden dat zelfstandig soep en noodles
eet. We komen er wel achter dat Nomiki zich als een soort hamster gedraagd. Eten
gaat er rap achter elkaar in maar komt er na enige tijd (soms pas een kwartier
later) vermalen tot één massa weer uit. Ook heeft de ze eigenschap om zich van
het eten uit haar mond te ontdoen zodra er iets nieuws op tafel wordt gezet. Dat
zal dus opletten worden de komende tijd.
In de middag wat geld wisselen voor de komende
dagen. Wat zo eenvoudig lijkt is in China toch een vrij moeilijke aangelegenheid.
In het hotel is het wisselen van travelercheques mogelijk, maar opmdat zij het
geld eerst van de bank moeten krijgen kunnen we het pas na 16:00 uur ophalen.
OK, fair! Maar om 16:00 uur geen geld. De bank accepteert namelijk niet de
tweede handtekening op de traveler cheque. Dus dan maar zelf naar de bank. Ook
hier nog enkele malen in het bijzijn van de bankemployee een handtekening gezet
en uiteindelijk wordt na het invullen van een uitgebreid formulier de
omwisselactie geaccepteerd. Gelukkig hierbij nog enige hulp gekregen van een
dame die in het business centre van het hotel werkt en toevallig in de bank
aanwezig was. Zij heeft prima als tolk gefungeerd bij de bank waar men
natuurlijk alleen maar Chinees spreekt. Voor 17:00 uur is het allemaal gereed.
Dat is maar goed ook want dan sluit de bank voor het weekend. DE kinderen
spelen heerlijk in de lifthal op de verdieping. Nomiki reaqgeert goed en laat
zich nu soms al zonder al te veel tegenwerking verschonen. 's-avonds weer in
hetzelfde restaurant gegeten als die middag. Qua menu gaan we voor veilig. Dus
enigszins het zelfde als die middag. Nomiki eet weer als op de zelfde manier. We
probveren op het hamsteren te letten maar zodra we op de hotelkamer terug komen,
blijkt er toch nog een vrachtje te zijn meegesmokkeld in de mond. We zijn
allemaal moe. De kinderen liggen dus weer vroeg in bed en pa en ma, brengen nog
een uurtje door in het halletje van de hotelkamer. Wat lezen en daarna dan ook
maar met de kippen op stok.
Eindelijk een vrije dag. Onder leiding van Alice
gaan we naar een groot warenhuis in Nanning, waar de nieuwe ouders direct een
aanval doen op de kinderafdeling. Er is hier van alles te krijgen. Hoge
kwalitiet en tegen belachelijk lage prijzen. Het passen van de schoenen vereist
wel enig handen en voetenwerk. Overal veel verkoopsters maar communicatie gaat
zeer moeilijk. Nomiki werkt gelukkig goed mee. OK, dan heb je schoenen
uitgezocht. Dan krijg je een bonnetje waarmee je bij de centrale kassa moet gaan
afrekenen om daarna het artikel weer af te halen. Hier keurig achteraan de rij
aansluiten. Komen er Chinesen aan die melden zich direct bij de kassa en worden
meteen geholpen, dus vanwaar eigenlijk nog in de rij staan. Na dit even
geobserveerd te hebben wordt de eigen houding dus maar snel gewijzigd. Nog een
aantal dingen voor de kinderen aangeschaft, dus dit circus nog enige malen
meegemaakt. Rond het middaguur taaien we rustig af naar het hotel. De kinderen
zijn het zat en we willen ook weer wat gaan eten. Dus maar weer naar het
restaurant om de hoek. De situatie van vorige keren herhaald zich. In de middag
gaan we lekker zwemmen met de kinderen. Hoe zou dat gaan. Nomiki ontpopt zich
als een heuse waterrat en kan niet wachte alvoerns het water in te gaan. Ze is
totaal niet bang. Het enige wat ze minder plezierig vind is water in haar
gezicht. Dat hadden we inmiddels al met het badderen in de badkamer
ontdekt. Mirko vindt het allemaal maar best en blijft een beetje aan de kant
spelen. Tenslotte hebben de kinderen die middag nog heerlijk in de lifthal op de
verdieping kunnen ravotten. Ook andere kinderen zijn hier van de partij. Een
berg speelgoed wordt verplaatst naar deze hal en de kinderen zijn los. Nomiki
komt inmiddels flink los en laat zien dat ze een eigen willetje heeft. Niet
alleen naar ons maar ook naar Mirko en de andere kinderen. Tegen het einde van
de middag kunnen we het kindervolk opvegen. Een gezalijk diner wordt onderling
georganiseerd bij het restaurant naast het hotel. Met Mirko en Nomiki blijkt dit
absoluut geen succes te zijn. Door de grote groep duur het wachten op het eten
veel langer. Voor de kinderen is het eigenlijk al bedtijd en halverwege het
diner vallen beiden in slaap. Dus dan maar afronden en terug naar de kamer. Dit
doen we dus niet meer. In de hotelkamer zijn beide eigelijk niet meer wakker
geworden.
Voor vandaag is een excursie gepland naar het
Green Mountains Park. Via een korte busrit daarheen. In de bus wil Nomiki alleen
maar bij Papa op schoot. Dit is een ritueel wat zich al een aantal dagen
herhaald. In het park zelf moet eerst een kleine heuvel wordsen beklommen.
Inmiddels is er een tweede buggie in het hotel gehuurd. Dus zowel Mirko als
Nomiki kunnen zitten. Boven gekomen blijkt er een mooie Chinese toren te staan
met hiervoor een gedenksteen. Mooie lokatie om wat foto's te schieten. Even wat
uitrusten hier. Natuurlijk trekt Mirko weer de aandacht van de Chinezenmet zijn
blonde koppie. Via een andere weg weer naar beneden. Dat gaat wat minder
eenvoudig. Het blijken nogal wat trappen te zijn en dat met twee kinderen in
buggies. Beneden heerlijk een koel drankje en weer terug de bus in. Er wordt nog
een boedistische tempel in het park bezocht wat indrukwekkend is. Het is
namelijk zondag en veel Chinezen hebben tevens het idee opgevat om een bezoek
aan deze tempel te brengen. Hierna weer terug de bus in en terug naar het hotel.
Een lunch gekoppeld aan deze excursie is met ruime meerderheid op voorhand
weggestemd. Het blijkt toch erg vermoeiend voor de vele zeer jonge kinderen.
Lunch doen we weer in het restaurant naast het hotel. Nomiki vertoont daar haar
eerste vaardigheden met de chopsticks en krijgt notabene nog redelijk wat rijst
naar binnen met die stokjes. Nu eerst even wat boodschappen doen. Er moet
wat worden ingeslagen. De luiers voor Nomiki moeten worden aangevuld en Nomiki
heeft tevens laten zien graag een soort yoghurt melk te drinken. Het assortiment
van de supermarkt is redelijk beperkt maar bij de kassa is het lachen. Het kost
vrijwel niets. De rest van middag weer heerlijk rustig voor de kinderen in
de lifthal. Steeds meer ouders maken hiervan gebruik. Diner gebruiken we dan
maar in het hotel zelf. Het is wel iets duurder maar de rust van het restaurant
in het hotel zorg er voor dat er nog iets gegeten wordt. Mirko nog steeds niet.
Die leeft al sinds vertrek op rijstwafels en een sporadisch broodje bij het
ontbijt. (drinken doe hij gelukkig wel goed). Na het eten weer naar de hotel
kamer waar de kinderen weer op tijd op bed liggen. We hebben gemerkt dat het
goed werkt om direct een vast patroon in te bouwen. Na het gebruikelijke ritueel
van even krijsen slaapt ook Nomiki binnen enkele minuten in. Pa en Ma weer in
het halletje van de hotelkamer.
Vandaag een ingelaste excursie die Alice heeft
georganiseerd. Guangxi is een autonome provincie binnen China en wordt
voornamelijk bevolkt door een volk genaam de Zuang. Veel van de kinderen in de
groep zijn dan ook daadwerkelijk afkomstiog vanuit de Zuang bevolking. Nomiki
komt uit het noorden van Guangxi en komt waarschijnlijk van Han ouders. We zijn
op weg en wanneer we van de prachtige omgeving foto's willen maken koimen we er
achter dat de batterij uit het fototoestel nog op de lader zit. Dan dus vandaag
alleen maar filmen. De omgeving is bestaat voornamelijk uit enorme steile rotsen
welke midden in de landschappen. Er is eerst een bezoek gepland aan een
commercieel Zuang dorp, of wel het Volendam van Guangxi, met alle nodige dans en
zang. Met voedsel dat we bij ons hebben moeten we voorzichtig doen
aangezien er hier een aantal apen in los leven. De eerste rijstwafels worden
reeds na het uitstappen bij de bus door de apen geconfisceert. Even later na het
nodige volklore ziotten we rustig aan de thee en enkele locale lerkkernijen.
Plots gritst een aap een schaaltje weg waar Nomiki net heerlijk van zit te
snoepen. Echter hoewel de gehele groep paniekerig reageerd vindt Nomiki het
alleen maar grappig. Nog even snel wat locale souveniers inslaan en dan op naar
de volgende halte: een dorp waarin men echt leeft. Dit is echt armoe troef. Een
koe houden in een tuintje van 5 bij 5 is niet echt luxe. De verschillende
verblijven van een Zuang familie zijn al niet beter. Vervolgens weer
retour naar het hotel. Nog even lunchen en dan hebben de kinderen de hele middag
om lekker te ravotten. Iedereen is het reizen van hot naar her een beetje moe.
De kinderen willen niets anders dan lekker spelen en de ouders willen even
bijkomen. Het is een enorme drukte in de lifthal.
De laatste volle dag in Nanning. Die
zullen we eens rustig doorbrengen. Eerst lekker uitgeslapen en rustig aangekleed.
Dichtbij het hotel is een park waar zich enkele kermis atrakties zouden
bevinden. We gaan op pad en vinden inderdaad vlak bij een park., Directr na
binnenkomst valt ons de stilte en de rust op die het park uitstraalt. Dit is op
het moment datgene wat we zoeken. Na een kleien wandeling door het park rond een
groot meer, komen we bij een aantal atrakties uit welke over het algemeen
redelijk goed verzorgd ogen. Mirko doet mee aan een spelletje waar hij met een
hamer op uit gaten springende poppetjes moet slaan en vindt dit prachtig. Ook is
hier de mogelijkheid om je in locale kledig te heisen voor de foto. Mirko vindt
dit prachtig. Nomiki heeft hier geen zin in. Met de eigen camera wat foto's
gemaakt. Tenslotte gaan de kinderen nog in een treintje. Dat is echt lachen
gieren brullen. Aan het eind van het park liggen beide kinderen heerlijk
in de buggy te slapen. Wanneer we terug zijn op de kamer slapen ze nog even
rustig verder. In de middag komen de documenten van de notaris retour. Nog
snel even nakijken.
Vandaag gaan we weer reizen. Ditmaal retour naar
Beijing. In de ochtend de koffers inpakken. De kinderen weer naar buiten
geschopt zodat die lekker kunnen ravotten. Ze moeten de middag nog lang genoeg
stil zitten in het vliegtuig. In de ochtend nog samen met Alice de papieren
doornemen. Er moet namelijk een envelop worden gereed gemaakt met alledocument
die nodig zijn om mee te nemen naar de ambassade in Beijing. Die envelop is
morgenochtend direct nodig dus het is zaak dat e.e.a. reeds nu goed wordt
bekeken. Nog enkele kopieën gemaakt. Uiteindelijk komt Alice een uur voor
vertrek nog met de paspoorten van de kinderen. Die foto leek echt niet, maar het
zal wel goed zijn. Dan eind van de middag vertrekken. De koffers worden weer als
groep ingecheckt. Natuurlijk weer het nodige overgewicht maar hier is men in
China, in vergelijking met andere zaken, niet zo streng mee. Alice regelt wat en
er hoeft niets betaald te worden. De controle op het vliegveld is minder streng
als op de heenweg. We hebben dus alle tijd voor het vliegtuig vertrekt. De
eerste vliegreis met Nomiki bevalt prima. Onze dame zit redelijk stil op schoot
en gedraagt zich prima. Na aankomst in Beijing blijkt dat ook dat anderen
waarmee we uit Nederland zijn vertrokken tegelijkertijd op de luchthaven zijn
gearriveerd. We gaan dus met een flinke groep in de bus naar het Lido Holiday
inn hotel in Beijing. Onderweg vertelt Jenny, onze gids wat er gaat gebeuren nu
en de komende dagen. De kinderen zijn moe en we zijn blij wanneer we in het
hotel arriverenb. Dit blijkt een groot terrein te zijn met verschillende
gebouwen. Voor het krijgen van de sleutel moeten er nogt door iedereen
formulieren worden ondertekend en paspoorten worden bekeken. Dit neemt nogal wat
tijd in beslag. Maar na een drie kwartier hebben we dan eindelijk de sleutel. Op
naar boven op de zesde verdieping. Bij binnenkomst lijkt het er goed uit te zien.
Een halletje met eettafel en aparte woonkamer en keuken. Bij binnenkomst van de
slaapkamer ziet het er wat minder uit. Er staan slechts tween één
persoonsbedden voor ons vieren en dus geen kinderbedje voor Nomiki. De kinderen
waren reeds flink over de rooie en deze zijn dus direct in de twee bedden gelegd.
Terug naar de receptie om verhaal te halen. We bleken niet de enige te zijn.
Vrijwel niemand had kinderbedjes en het bleek dat binnen ons apartement de
verkeerde slaapkamer was open gezet. Er was namelijk nog een grote master
bedroom met een kingsize bed, waar Mirko makkelijk bij ons had kunnen liggen. Na
lang zeuren werd er nog een extra matras bijgehaald als compensatie voor het
kinderbedje. Daar lagen we dan met z'n tweeen op de grond op een
eenpersoonsmatras in ons vijfsterren hotel. We waren echter te moe om daar nog
verder over te zeuren, dus dan maar gaan slapen.....totdat Mirko midden in de
nacht half stikkend wakker werd. Zoals hij al eerder had meegemaakt had hij weer
last van een psuedo-krup aanval. Het gebeuren van de afgelopen week had henm
waarschijnlijk niet koud gelaten en ook het slechte eten werkte niet echt mee.
Met de gelukkig meegebrachte medicijnen was het enigszins te stabeliseren. We
zijn nu toch maar verder gaan
slapen.
|