Nomiki's website
 

31 mei 2005

Nu dan eindelijk gaan we terug naar Nederland. Zoals gisteren reeds beschreven is iedereen er nu wel aan toe. Zodat we thuis weer in een enigszins normaal leefpatroon kunnen gaan groeien. Iedereen is vroefg uit de veren. Niet omdat de bus zo vroeg komt, maar de wil naar huis te gaan is best groot. Nog even voor de laatste keer hier ontbijten, uitchecken en dan in de bus. Op ons verzoek zullen we ongeveer 3 uur van te voren op de luchthaven aanwezig zijn. Je weet het immers maar nooit in China hoe bepaalde controles kunnen vertragen. Natuurlijk bleek dit toch iets te vroeg, aangezien de incheck balies nog niet open waren voor onze vlucht. Niet getreurd, we wachten nu nog wel een keertje. Uiteindelijk gaat de balie open en worden er door groepsleden uitreisformulieren uitgedeeld. Het is de bedoeling dat deze voor de paspoort controle nog worden ingevuld. De paspoort controle valt uiteindelijk mee. Men kijkt een paar keer goed in de paspoorten, kijkt naar alle gezichten en zet wat stempels en het is rond. De eerste hindernis is genomen. Daarna nog de security check. Hierbij is het zaak je gezin en de handbagage bij elkaar te houden. Ondanks dat men zeer vriendelijk is wordt iedereen van hot naar her gestuurd. De kinderen houden zich gelukkig goed. Nog even doorbijten en we zij er door. Nu op naar de gate. Dit gaat nu verder soepel. De laatste Yuans worden nu uitgegeven aan een paar panda knuffels en wat te drinken. Dan is het tijd om te vertrekken. Door de port is het weer flink voordringen door de Chinesen. Gewoon er breed voor gaan staan is in dit geval voldoende. Zou je dit niet doen dan worden zelfs kinderen omver gelopen. We moeten nog een stukje met de bus over het vliegveld. Voor het instappen in de bus wordt gevraagd de buggies voor de bus achter te laten. Niemand doet dit en dus nemen ook wij de buggy mee in de bus. Pas bij het vliegtuig leveren we de buggy in. Het vliegtuig gaat vetrekken en we zijn los. Los van de geboortegrond van Nomiki. Toch wel een emotioneel moment. We hebben een reis van 10 uur voor de boeg en dat met een kind op schoot. Dit is toch wel zeer vermoeiend. Ook de kinderen zijn het helemaal zat. De Chinse medereizigers ergeren zich soms aan het gehuil van de kinderen. Helaas voor hen. Zowel Mirko als Nomiki vallen tegen het eind van de reis in slaap. Vlak voor de landing maken we ze wakker maar ze zijn niet te genieten. Na de landing is iedereen opgelucht. Nog even een paar dringende Chinezen blokkeren in de slurf op Schiphol. Mirko had al een knal te pakken van een stuk handbagage wat tegen hem aan stootte en werd vervolgens nog bijna omver gelopen. Die kwam dus nu vlak voor mij lopen en er kwam geen Chinees meer door. Aan het einde van de slurf een intensieve controle op inreis visa, maar vergeleken met het Chise vliegveld is dit een verademing. Nu nog de Nederlandse paspoortcontrole en de bagage en dan gaan we door de deur waar iedereen staat te wachten. Zodra we door deze deur gaan is alle vermoeidheid in één keer voor even weg. Een warm ontvangstr door vrienden en familie. Er wordt direct voor onze bagage gezorgd zodat we ons daarover niet meer hoeven te bekommeren. Na uitgebreid te zijn verwelkomd worden we gelukkig thuisgebracht. Ook hier heeft men niet stilgezeten en de slingers hangen buiten. De buurt kijkt kort naar een slapende Nomiki en we gaan naar binnen. Eindelijk rust inb onze eigen omgevening. De kinderen liggen binnen no time in bed en wij evalueren onder het genot van een drankje de ondernemening.  

Deze pagina is bijgewerkt op 05-09-2005.