Nomiki's website
Nomiki's website
|
 
|
De dag van vertrek. Na vele jaren wachten komt dit nu toch echt. Rond 16:00 uur worden we met
de taxi opgehaald en naar Schiphol gebracht.
We vliegen nog steeds en Mirko slaapt nog. Om ongeveer 11:30 uur Chinse tijd landen we op Beijing International Airport. Nu nog alle controles, China is wat dat betreft een hele papierwinkel. Maar goed, na dit alles en flink wat trappen op en af worden we in de hal van de Airport vriendelijk opgevangen door een vertegenwoordiger van Child and Future. Na wat gesleept met koffers op naar het Sino Swiis Hotel wat gelukkig vlak bij de luchthaven ligt. Hier krijgen we een presentatie door mevrouw Wang Fang over wat de komende twee weken precies gaat gebeuren. Gelukkig geeft ze aan dat we vrijwel alles niet direct hoeven te onthouden. De kinderen die al mee reisden kunnen zie nu even uitleven in de zaal terwijl de a.s. adoptieouders onder het genot van een heerlijk koud drankje (daar waren we wel even aan toe) de de financiële kant van de reis en verblijfskosten kunnen regelen. Een gedeelte van de groep zal zich vandaag nog afsplitsen en naar andere provincies afreizen. Er resteren 9 ouderparen die uiteindelijk de volgende dag naar Nanning in Guangxi zullen reizen. De rest van de middag nog even bijkomen, wat boodschapjes doen. Het blijkt al direct dat Mirko als blond jongetje heel wat aandacht trekt van de Chinese bevolking. Hij maakt daar dan ook handig gebuik van om de komiek uit te gaan hangen. Nu vindt hij het nog leuk. 's avonds nog even een klein hapje eten in het hotel. Mirko begint al te muiten en wil niet veel eten. Wellicht zal het de komende dagen beter worden. Daarna vroeg naar bed. Het is de volgende morgen een belangrijke dag en we moeten weer vroeg op.
Vroeg op. Vandaag is de belangrijke dag waarop we lang gewacht hebben. Geslapen hebben we niet veel. Al komt dat voornamelijk door de harde Chinese hotel bedden. Dus enigszins gebroken verschijnen we in de ontbijtzaal. Weer laat Mirko het qua eten afweten. Veel tijd hebben we echter niet. Om 6:20 uur verzamelen voor vertrek naar het vliegveld. De koffers zijn inmiddels reeds door de bellboys van het hotel ingecheck dus daar hoeven we niet meer op te letten. Dus op het vliegveld kunnen we vrijwel direct aansluiten in de rij voor de security check. De rijen blijken vandaag extreem lang. De controle is bizar. Alle handbagage gaat open. Alle vloeistoffen gaan open; dus dag pakjes drinken voor tijdens de vlucht. Vervolgens rennen om het vliegtuig nog te halen. Direct na binnenkomst in het vliegtuig vertrekken we dan ook. OP naar Nanning. Een vlucht van ongeveer 3 uur om daar na gelukkig een beperkte controle te worden opgevangen door Alice die ons gedurende ons verblijf in Nanning zal gaan begeleiden. Een rit naar het Majestic hotel duurt gelukkig niet zo lang door het onderhoudend verhaal van Alice over het hoe en wat komen gaat. Reeds in de bus worden de kamersleutels uitgereikt dus apart inchecken in het hotel is dus niet meer nodig. Als welkom krijgen we een heerlijke lunch aangeboden in het Kantonese restaurant van het hotel. Het is de eerste kennismaking met de chopsticks en de tafel met draaiend plateau. Dus even wennen wanneer je iets wilt opscheppen. Jew moet altijd kijken of niemand anders aan de andere kant van de tafel met een andere schaal bezig is. Begin van de middag verzamelen we in een kleine meetingroom van het hotel om reeds een groot aantal documenten in te vullen en te ondertekenen. Later zal blijken dat dit voorwerk in ons voordeel zal werken met de uiteindelijke formaliteiten. Mirko slaat nu echter compleet op tilt en er is geen land mee te bezeilen. Ondanks zijn aanhoudens gehuil (of zeg maar gekrijs) worden alle document uiteindelijk gereed gemaakt. Voor het verlaten van de zaal krijgen we van Alice nog een kort lijstje ingevuld door de vertegenwoordiger van het Kindertehuis met persoonlijke zaken die Nomiki aangaan, qua eten, gewoontes etc. Het wordt steeds spannender. We vertrekken naar het Civil Affairs Bureau wat is gevestigd op de vierde verdieping van een hotel. (De naam van het hotel is ons wel even ontschoten in de hectiek van het moment.) In een zaaltje waar we binnenkomen worden nog snel even de juiste vlaggen neer gezet. Alice vraagt zich af wat ook al weer de Nederlandse vlag is. Iedereen drentelt nerveus heen en weer. Er zijn afspraken gemaakt over het maken van foto's en video van elkaar, maar het is nog maar de vraag of dit allemaal volgens afspraak gaat verlopen. En daan wordt het stil de eerste kindergeluiden zijn op de gang te horen. Bij de ingang waar wij zijn binnengekomen komt opeens een verzorgster met een kindje binnengewandeld. Is dat Nomiki, vragen wij ons af en inderdaad blijk dit later. Zij wordt weer terug geroepen naar achter en via een andere ingang worden de kinderen één voor één naar binnen gebracht en overhandigd aan de adoptieouders. Er wordt veelvuldig gefilmd en geflitst en dan is zij daar, Nomiki. De vertegenwoordiger van het kindertehuis draagt haar over aan Ciska. Dit is het moment waar we naar toe hebben geleefd. Het is eigenlijk niet te beschijven. De kinderen zijn in eerste instantie enigszins verstomd. Dat is ook duidelijk van het gelaat af te lezen.De kinderen observeren en wanneer één het op een huilen zet, doet de rest al heel gauw mee. Er gaat heel wat door je heen en natuurlijk ook door je kind. Hoe zal het verder reageren. Als we haar neerzetten heeft ze de neiging terug te lopen van waar ze vandaan komt. De verzorgster schuift ons ong wat snoepgoed toe aangezien ze haar gek op zou zijn. De misére voor de kinderen wordt kort gehouden en we vertrekken terug naar het Majestic hotel. De ouders dolgelukkig, de kinderen vol vragen wat er gaat komen. In het hotel moeten nog wel even foto's worden gemaakt in de hal op de verdieping. Deze foto's zijn nodig voor het rode boekje (het Chinese adoptie document) en de pasfoto's voor het Schengen visum. Uiteindelijk kunnen we met Nomiki naar de kamer, waar we de rust opzoeken. Een rare gewaarwording daar met je nieuwe kind. De hotelkamer een grotechaos omdat de koffers nog niet zijn uitgepakt. Iedereen vermoeid en vol emoties. Nomiki vindt echter vrij snel in één van de koffers een meegebracht popje wat nog op het laatste moment bij de bagage was gevoegd. Ze eigend zich dit direct toe en ontdooit langzaam maar zeker. Wonder boven worder staan de beide kinderen, Mirko en Nomiki binnen een uur gezamenlijk op het bed te springen. We verlaten de kamer nog even kort voor een kleine wandeling maar keren snel weer terug. Via room service laten we iets bezorgen Soep voor Nomiki. Dat vond ze immers lekker volgens het lijstje. Tot onze grote verbazing liet Nomiki zich niet voeren. Ze nam zelf de lepel ter hand en begon heerlijk van de soep te eten. Mirko was inmiddels in slaap gevallen en het eten wat voor onszelf was bezorgd vonden we bij nader inzien toch niet zo geslaagd. Nomiki was voor het eten reeds omgekleed en na het eten hebben wij haar vermoeid in bed gelegd. Zoals verwacht maakte ze enige troubles maar we hebben haar even gelaten. Dat bleek inderdaad te werken want binnen 5 minuten was ze vertrokken. Wij niet veel later. Er is deze dag veel gebeurd wat nog even moet worden verwerkt. We denken er nog een goed over maar moeten vaststellen dat we toch de mooiste meid hebben gekregen.
|
|
Deze pagina is bijgewerkt op 05-09-2005. |
